مطالعه اثر پپتید حاصل از اندواستاتین بر القای آپوپتوز در سلول اندوتلیالی بند ناف جنین انسانی با تاکید بر مسیر داخل سلولی

رگزایی فرآیند فیزیولوژیکی مهمی است که در مواردی مانند ترمیم زخم دخالت دارد. رگزایی نه تنها در شرایط فیزیولوژیکی بلکه در بیماری هایی مانند بیماری شبکه دیابتیک، ورم شریان شبه رماتیسمی و سرطان نیز دیده می شود. اندواستاتین یکی از پروتئین های ضدرگزایی می باشد که از طریق مهار فرایند رگزایی مانع رسیدن اکسیژن و موادغذایی به تومور می گردد. علاوه بر این ثابت شده که اندواستاتین منجر به القای آپوپتوز در سلول های سرطانی شده و نهایتا اندازه غده سرطانی را با مهار رگزایی و القای آپوپتوز کاهش می دهد.. 27 باقی مانده انتهای آمینوی این پروتئین مسئول بخش اعظمی از عملکرد ضدرگزایی این پروتئین می باشد، در این مطالعه تاثیر این قطعه بر القای مسیر داخلی آپوپتوز در سلول های اندوتلیال بند ناف جنین انسانی بررسی شد. نتایج نشان داد که عملکرد این قطعه وابستگی شدیدی به اتصال zn و تشکیل لوپ ابتدایی این پپتید دارد. مطالعات in vitro نشان داد که پس از اتصال zn به این قطعه کشندگی شدیدی در سلول های اندوتلیالی مشاهده می شود. مطالعات بیشتر نشان داد که این کشندگی با فعالسازی مسیر آپوپتوز همراه بوده و فعالیت شدیدی در کاسپازهای 3 و 7 مشاهده گردید. پس از بررسی فعالیت کاسپاز 9 مشخص شد که این قطعه 27 آمینواسیدی توانایی القای مسیر داخلی آپوپتوز، در سلولهای اندوتلیالی بند ناف جنین انسان را نیز دارا می باشد. مطالعات تکمیلی آشکار ساخت که غلظت atp داخل سلولی پس از تیمار با پپتید افزایش می یابد و در ادامه با آغاز مسیر آپوپتوز غلظت آن رو به کاهش می رود. همچنین فعالیت کمپلکس تنفسی به دنبال کاهش غلظت atp افزایش می یابد. مطالعات وسترن بلاتینگ نیز اثبات کرد که سیتوکروم c نیز در طی آپوپتوز از میتوکندری آزاد شده و وارد سیتوپلاسم می گردد که تائید محکمی بر آغاز آپوپتوز از مسیر داخلی می باشد.